Hildegard von Bingen (1098-1179) werd op 8-jarige leeftijd door haar adellijke familie naar het Benedictijnen klooster van Disibodenberg gebracht, alwaar zij - na het overlijden van abdis Jutta von Sponheim - in 1136 zelf abdis werd.

Onder haar bezielende leiding groeit de vrouwengemeen-schap van het klooster, en in 1147 besluit zij - tegen de wil van abt Kuno - een zelfstandig vrouwenklooster te stichten op de Rupertsberg in Bingen. Nog voor de voltooiing in 1152 betrekken de nonnen het nieuwe klooster dat uiteindelijk tot grote bloei komt.

De visioenen

Vanaf haar 43e jaar krijgt Hildegard visioenen en ze begint deze, met behulp van haar secretaris Volmar, op te tekenen. De argwaan waar zij aanvankelijk op stuit (het is ondenk-baar dat God zich uitspreekt tegenover een vrouw!) wordt dankzij de steun van Paus Eugenius III weggenomen.

Haar eerste grote werk was Scivias of Ken de wegen van de Heer. Later gevolgd door Liber vitae meritorum of Boek van de verdiensten van het leven (1150-1163) en Liber Divinorum Operum of Boek van Goddelijke werken (1163).

Maar Hildegards productiviteit kende geen grenzen. Ze schreef de Physica en Causae et Curae (1150), twee werken die als koppel bekendstaan als Liber Subtilitatum (Het boek van subtiliteiten). Het eerste boek gaat over de natuur, het tweede over de geneeskunst.

De belangrijkste reden dat wij Hildegard von Bingen ook nu nog kennen is haar werk als componiste. Haar muziek werd destijds beschouwd als afwijkend van alles wat bestaat. Tegenwoordig wordt het wel eens beschreven als een afwijkende vorm van Gregoriaanse muziek.

Koorpartijen en solo's wisselen zich af; het ene moment als een bijna verstilde vorm van gezang, - van een pure, hemelse schoonheid - maar soms culminerend in welhaast hysterische klanken.